We zijn er, Jinja!

Jooooo allemaal!
Nou bij deze dan mijn eerste blog uit Oeganda. Er is behoorlijk wat gebeurd maar ik zal netjes beginnen bij het begin. Maandag ochtend rond kwart voor negen bracht mijn moeder me naar station Kampen Zuid. Daar stonden Marjet, haar moeder en haar zus te wachten. Ik heb toen afscheid genomen en we werden naar de luchthaven in Brussel gebracht. We waren prachtig op tijd en gingen met z'n vieren wat drinken bij de star bucks. Ik had mijn Oeganda t-shirt aan en daarop staat o.a. mijn naam. Hoe het precies liep weet ik nu al niet meer maar uiteindelijk kregen alle vier onze koffie met de naam Laura.Rond half vijf stegen we op in Brussel en rond half negen landden we alweer in Caïro. We vlogen met Egypt air en dat hebben we geweten hoor, letterlijk ALLES ging in die taal het als het type muziek dat werd afgespeeld. In Caïro moesten we overstappen en ik vond dat eerst best wel spannend. Dit bleek echt nog makkelijker te zijn danser strikken van je schoenveters. We hadden een uurtje en dat was tijd zat, we hebben zelfs nog even ergens wat zitten drinken. In Caïro hoorden we echter hele verontrustende dingen over Oeganda: rellen, 95 doden etc. We ontmoetten daar een gezin met "kinderen" van onze leeftijd en omdat we aan de praat raakten besloten we gegevens uit te wisselen, mocht er wat gebeuren. We konden immers niet inschatten hoe erg de situatie zou zijn We hoorden dat Kampala onveilig was en daar moesten wij die nacht nog doorheen (bleek heel erg mee te vallen pap en mam, in Kampala moet je alleen grote menigtes vermijden). Enigszins te laat vertrokken we weer vanuit Caïro. Die tweede vlucht was heerlijk rustig eronder half een 's nachts kregen we eten, alweer. Het eten was precies hetzelfde als tijdens de vluch van Brussel naar Cairo dus dat was erg aardig maar een beetje enthousiast. Daarna waren we hartstikke moe en probeerden te slapen maar het licht bleef volop aan. Rond twee uur werden we tegelijk wakker en we waren ook echt klaarwakker. Terwijl het hele vliegtuig lag te slapen hebben wij op onze stoelen los zitten gaan op de muziek die op mijn IPod staat, sorry mede reisgenoten. Kwart voor vier landden we. We gingen visum regelen, geld omwisselen en bagage halen. Normaal gesproken zou de reis in de auto die we nog moesten maken vier uur duren maar onze chauffeur had haast. Dat wij nog leven zeg, in anderhalf uur(!!!!) waren we er. Toen we aankwamen bleek er geen licht op onze kamer en geen klamboe, Naja jammer dan, omkleden en naar bed. We moesten alleen nog even tandenpoetsen en wouden de kamer uit, bleek die dicht. We kregen hem met geen mogelijkheid meer open. Wij om hulp roepen en gelukkig kwam een zeer aardige mevrouw ons helpen. De volgende ochtend, toen we na drie uur slaap wakker werden, wouden we naar de wc en oh nee.. weer opgesloten. Ik bedacht dat ik de deur wel open zou krijgen, trok ik de complete deurklink eraf. Wij roepen om hulp.. Was er niemand meer thuis en ook door het raam klimmen was geen optie. Heel gelukkig liep er een klein jongetje langs die hulp ging halen, phieuw. Snel een ijskoude douche, eten en naar het Babies Home (het project van vorig jaar). De aunties/verzorgers wisten duidelijk niet dat we zouden komen, die blik op hun gezicht: stomverbaasd en zo ontzettend blij! Na ongeveer een kwartiertje zag ik mijn lievelings auntie van vorig jaar. Ik riep haar, ze keek om, bleef heel even staan, liet vervolgens al haar spullen vallen en kwam gillend op me af waarna ze me helemaal dood geknuffeld heeft. Hoe mooi welkom was dat! Helaas bleken we op een nare dag aangekomen te zijn, want we moesten direct praten met alle vrijwilligers. Er was afgelopen nacht iets ergs gebeurd. Een van de andere vrijwilligers die haar slaapkamerdeur niet op slot had gedaan is aangerand door de guard en moest naar het ziekenhuis en politie bureau en is uiteindelijk gisteren avond naar huis vertrokken, ze was hier drie dagen. We hebben het over veiligheidsmaatregelen gehad en dingen die je absoluut niet kunt doen in landen als Oeganda. Hoe erg ook, wel fijn om direct even met je neus op de feiten te worden gedrukt, goed oppassen!
Vandaag was beter, we gingen weer naar Babies Home en twee kinderen moesten naar het ziekenhuis, eentje met hiv en eentje met tbc. Ik vroeg aan de nurse of ik misschien mee mocht en dat kon. Daar gingen we dan. Ik had het kindje van slechts een jaar vast en moest vervolgens met hem op een boda boda (soort brommertje). Niet dat die chauffeur er rekening mee hield ofzo dat ik dat waarschijnlijk niet gewend was met een kindje want we scheurden met zo'n 300000 km per uur over de weggetjes, lekker dan. We zaten eindeloos in de wachtkamer en ik was natuurlijk reuze interessant met mijn witte huid en blonde haren dus ik had genoeg mensen om mee te praten. Twee andere kindjes uit het. Babies Home zijn opgenomen in dat ziekenhuis, het was overigens een speciaal kinderziekenhuis en ook daar gingen we kijken. De ruimte was (voor mijn huisgenoten ;) net zo groot als de woonkamer in groningen en er stonden twintig bedjes met minstens 40 a 50 kinderen! Allemaal kriskras door elkaar en ik heb echt mijn ogen uitgekeken hoe anders dat hier gaat en hoe onhygiënisch. Er lag een kindje die een speelplicht aanval kreeg en toen hij daar weer enigszins uit was besloten de dokters een infuus te gaan prikken. Ze zijn drie kwartier bezig geweest in beide handen, voeten, armen en uiteindelijk lukte het in zijn hoofd. Heel bijzonder om dit allemaal te zien en mee te maken.
Wat ik de rest van de week ga doen is nog niet helemaal duidelijk maar waarschijnlijk ga ik morgen bij een gezin, net buiten de stad eten, die waren helemaal enthousiast dat ik wou komen: een mzungu (wit persoon) op bezoek! Eerst vanavond maar eens eventjes voetbal kijken, behoorlijk wat Nederlanders verzamelen daarvoor en natuurlijk gaan we in het Oranje!
Ik laat snel weer wat van me horen!
Liefs Laura