Kampala time

Hee lieve allemaal!

Echt om te huilen hoe snel de tijd voorbij gaat, zelfs mijn moeder is al vertrokken en is op dit moment onderweg naar Brussel om het vliegtuig naar Caïro en daarna naar Entebbe te pakken. Er zijn weer zo verschrikkelijk dingen gebeurd dat ik het bij lange na niet samen kan vatten in deze blog maar ik kan natuurlijk wel wat puntjes opnoemen. Vorige week zondag ben ik met een aantal mensen uit mijn guesthouse naar Entebbe geweest, in de matatu (zo'n oppropbusje). Entebbe is, in tegenstelling to Kampala, vrij rustig met een heeft een prachtige omgeving. We zijn naar een strandje aan het victoriameer geweest en dat was ontzettend leuk. We konden daar niet zwemmen omdat er Bilharzia in dat water zit. Dat zijn wormpjes die onder je huid kruipen en heel veel schade aan kunnen richten. Ondanks dat we niet konden zwemmen waren er genoeg dingen te doen, zo was er harde muziek en waren alle Oegandese in het water aan het dansen, echt ontzettend leuk om naar te kijken. Ook vonden we een bal en hebben we NL vs. Oeganda beachvolleyball gedaan! Doordeweeks ga ik natuurlijk nog steeds de sloppenwijken in. Ik geef bijna geen les meer op de school omdat ik erg druk ben om samen met de locale organisatie de mensen in de community en de kinderen uit het weeshuis te helpen om hun kinderen in profiel te brengen. Dat wil zeggen er per kind wordt opgeschreven, hoe oud die is hoe de medische conditie is en dat er een foto wordt gemaakt. Toen we daar mee bezig waren bleven de moeders met kinderen maar komen. Omdat het vrij druk was moesten de kinderen soms erg lang wachten maar ze hadden gratis vermaak: een mzungu. En dan ook nog eentje die compleet van het padje af is. Zo loop ik soms door de sloppenwijken en dan hoor ik inneens: teacher Lola/ madame Lola, of ik draai me om en ze staan zwaar debiel de chi chi wa te dansen. Toen ik op een gegeven moment aan een groepje kinderen vroeg of ze de chi chi dan ook even wouden doen vonden ze dat alle vier super mooi. Daar stond ik dan: ergens middenin de sloppenwijken, alleen, de chi chi wat dansen en te zingen met een groepje van vier kinderen die zich binnen een minuut uitbreidde naar een groep van ruim 20 kinderen EN moeders die het ook prachtig vonden om deze gestoorde mzungu even flink uit te lachen. Haha ik vermaak me dus prima. Ook ben ik bijna iedere iedere dag in het weeshuis te vinden. De kinderen raakten steeds meer aan me gewend en ze komen enthousiast op me afrennen terwijl ze mzungu, mzungu roepen. Ik help vaak met water halen, de was doen, kinderen wassen en ook zingen en knuffelen we veel. Soms is dat wel ontzettend vermoeiend want het zijn meer dan twintig kinderen die letterlijk allemaal mijn aandacht willen op dat moment waardoor sommigen in je arm gaan knijpen of aan je haren gaan trekken voor een beetje aandacht. Ik heb een whiteboard (op wieltjes) aangeschaft voor de organisatie van het gesponsorde geld dat was opgehaald. Ik kan niet voor alle kinderen in het weeshuis, die niet naar school kunnen, het schoolgeld betalen maar nu kunnen ze in ieder geval regelmatig Engelse les krijgen van Salim en kunnen ze leren lezen en schrijven (ik heb ook schrijf schriftjes en potloodjes achtergelaten). Het board gaat ook gebruikt worden om alleenstaande moeders Engels te leren en om jonge meisjes (14-16) in de prostitutie voorlichting te geven. Ze waren er ontzettend blij mee want dit bord wouden ze al lang maar er was gewoonweg geen geld voor. Afgelopen week zou ik, voor het eerst deze zomer(!), een middagje naar een zwembad gaan, samen met twee anderen uit het guesthouse. Toen we er eenmaal waren en op een bedje lagen begon het te regenen en werd het wat fris. Tja.. Wat doe je dan, als je in Africa zit, in een mooi hotel, aan de rand van het zwembad terwijl het gaat regenen.. Natuurlijk, dan ga je naar de sauna en een stoomcabine! Ik moet bekennen dat dat wel even lekker ontspannen was en nadat we natuurlijk een koude douche namen daarna konden we ook genieten van een warme(!) douche! De komende week zijn de plannen om mijn moeder Kampala en de sloppenwijken laten zien en om afscheid te nemen hier (waar ik eigenlijk nog lang niet aan toe ben!). Donderdag vertrekken we op gorilla tracking. Er zijn nog maar 480 gorilla's op de wereld en tijdens deze tracking ga je het oerwoud in en kom je op slechts een paar meter afstand van deze beesten, daar heb ik dus ontzettend veel zin in! Daarna vertrekken we samen naar Jinja om het project daar te laten zien en om een klein dorpje te bezoeken, een village. Ik laat tegen die tijd misschien wel weer wat van me horen :)

Liefs Laura